Na zonneschijn dan toch regen......

Daar is de twee-wekelijkse update dan weer hoor.. Heb er op dit moment van schrijven gewoon al 200 dagen!! opzitten. Kan t me nauwelijks voorstellen zo snel de tijd is gegaan en zoveel fantastische dagen dat zijn geweest.

Dag 186: 7 juni
Van die bank af, voor die computer weg en uit de keuken want er staat vandaag een uitstapje naar een nabij gelegen eiland, Karragarra, opt programma. Het weer zit mee, lees: het is droog, en wil t er daarom wel op wagen. Maar vanochtend eerst nog even lekker uitgeslapen. Karragarra schijnt t mooiste eiland te zijn van de eilanden hier in de baai. Echter ook t kleinste, geloof dat hier nog geen 100 of 200 mensen wonen en aan voorzieningen en winkels ontbreekt het helemaal. Met de ferry nog geen 5 minuten voordat ik voet aan wal zet. Na een paar honderd meter te hebben gelopen blijkt al snel dat t een stuk mooier is dan Macleay eiland, meer strandjes en pittoresque huizen met geweldige uitzichten. Verders hier ook de mangroves volop aanwezig en veel tropische vogels. Ik wandel in anderhalf uur het eilandje min of meer rond. Eenmaal terug op Macleay is het weer smikkelen en smullen. Daarnaast een beetje internetten en ik kijk de film Pirates of The Carribean 2.

Dag 187: 8 juni
Na een erggg relaxte week op Macleay eiland wordt t dan nu toch eens tijd om weer in actie te komen en vertrek ik vandaag met Patrick, Simone en Damian richting Fraser Island. In de ochtend treffen Simone en ik de laatste voorbereidingen voor mijn vertrek en hun weekendje weg. Dat komt bij mij neer op inpakken en een feta taart bakken voor de lunch. Moet zeggen dat deze zeer lekker smaakt (1 van de recepten van familie van De Hamel van Nieuw Zeeland), zeker voor een herhaling thuis vatbaar! Damian eenmaal ingepakt en van alle baby benodigdheden voorzien (wat komt daar voor een pasgeborene veel bijkijken zeg) vertrekken we iets later dan gepland en halen Patrick in Brisbane van zijn werk op. Zie ik Brisbane ook nog een keer,… werd tijd ook! Het duurt erg lang voordat we de stad uitkomen (vrijdagmiddag voor een lang weekend ivm de koningin haar verjaardag) en daardoor overnachten we vanavond in een motel in Marcoola Beach aan de Sunshine Coast. Onderweg stoppen we voor een klein dinertje bij Hungry Jack (a la MacDonalds) en in het motel sluiten we de avond af met de film Dreamgirls.

Dag 188: 9 juni
Na onverwacht lang uit te hebben geslapen (onze natuurlijke wekker Damian slaapt vandaag uit) rijden we om 10 uur weg richting Fraser. We rijden verder langs de Sunshine Coast (o.a Noosa en Coolum Beach) en doen inkopen voor het weekend. Na Noosa is het nog best een rit over een onverharde weg en omdat o.a Damian ondertussen ook gevoed moet worden komen we uiteindelijk pas om 3 uur in Rainbow Beach waar we de ferry naar Fraser nog kunnen nemen. Zo blijkt ook maar weer dat de afstanden er hier in Australie echt niet om liegen. Het wordt echter krap om nog naar onze eindbestemming op Fraser te komen ivm hoog water waardoor er tot een bepaalde tijd op het strand kan worden gereden. Dat hadden ze bij de boeking niet verteld helaas ….. We besluiten daarom om Fraser te laten schieten en nog een beetje van de dag te genieten door een slaapplekje in Rainbow beach te zoeken. Daar is echt alle betaalbare accomodatie vol vanwege het lange weekend maar hebben we echt geluk door een appartement te vinden bij mensen thuis. En na die motelkamer van gisteren nu toch ook weer een topspot gevonden hoor. Grote keuken, zithoek, eethoek, 5 bedden, ruime badkamer en toilet, oftewel,… heeeel wat luxer dan de gemiddele backpacker acccomodatie hier. En met z´n drieen ook betaalbaar. Het zonnetje schijnt en ik besluit de benen nog wat te strekken door een wandeling naar Carlo´s sandblow (zeer grote en indrukwekkende zandvlakte) en de gekleurde zandduinen, waar Rainbow Beach zijn naam heeft aan te danken, te maken. Ik wandel terug over het strand en ben blij dat we hier overnachten want vind dit tot nu het mooiste stukje strand van Australie. Nog weinig tourisme en echt een mooi stukje natuur. Met Simone en Patrick geniet ik van een heelijke kleine BBQ en een flesje wijn met Amarula (mijn favo likeurtje uit Zuid Afrika) toe. Wat kan het leven toch mooi zijn!

Dag 189: 10 juni
Vandaag voelen zowel Damian en Simone zich niet al te lekker en viel die kleine vannacht niet meer in slaap waardoor Simone erg moe is en besluiten we definitief niet gezamenlijk naar Fraser te gaan. Het is toch best een verre reis en omdat Fraser een eiland met alleen maar zand is is het daar ook niet even makkelijk rijden en is dat voor een baby van 3 maanden misschien toch iets te gevaarlijk. Het is vandaag ook weer eens aangenaam warm en we wandelen daarom lekker in de zon over het strand en genieten van een klein hapje. Ik duik met Patrick nog even de zee in, droog een beetje op op het strand en lees een boekje. Eenmaal terug in het appartement gaan we verder aan de vleesvoorraad die Simone heeft ingekocht. Dit keer is het de beurt aan een heerlijk stukje lam, salade en een wijntje vanzelfsprekend. Wat is het toch heerlijk al die culinaire verwennerijen met die twee,… ik ben in erg goede handen en heb t toch maar getroffen hoor!! Na deze vullende lunch boek ik mijn hostel voor de volgende dag en tour naar Fraser die over 2 dagen aanvangt en houd me vooral bezig met een ietwat schokkende email die ik van mijn huurders ontvang (een onverwacht erg hoge rekening voor reperatie aan de CV,… das best even schrikken kan ik je zeggen als je hier echt op elke dollar let). Anyway na een aantal belletjes zum hause is alles duidelijk en is het al tijd voor onze laatste gezamenlijke avondmaal. Dit keer steak met salade en wijn. Jaja die aussies houden vant goede leven ;-). Ik neem afscheid van Simone en Patrick, bedank hun voor alle gastvrijheid, goede zorgen en natuurlijk alle lekkernijen en geniet nog een laatste keer van die mooie glimlach van Damian.

Dag 190: 11 juni
Om half 5 gaat t wekkertje want ja hoor….. Ramona gaat vissen met buurman Ian. Das de verhuurder van het appartement en blijkt ook een professioneel visser. Hij nodigt ons uit om mee te gaan voor een dagje hengelen op zee, maar omdat Patrick en Simone op tijd terug moeten naar huis ga ik met deze 65 jarige, maar jong van geest, alleen op pad. Ja zo´n kans krijg je praktisch nooit, vistripjes kosten normaal minimaal 100/150 euro en omdat mijn viskunsten in de Amazone best okay waren (10 piranha´s in een uurtje) wil ik wel eens zien of t me deze keer ook zo meezit. Het is wel op zee en volgens Ian hard werken maar op aanmoediging van Patrick en Simone (die beide eerdere geslaagde ervaringen hebben hiermee) besluit ik t er gewoon op te wagen. Om 5.30 uur meeten we vrienden met nog een andere boot en 15 minuten later varen we richting open zee de zonsopgang tegemoet. Ook nu gelukkig weer geen last van zeeziekte en eenmaal een goede spot volgens Ian te hebben gevonden gaan we aan de slag. Ja en op zee vissen met een professionele visser is toch wel ´ietsies´ anders hoor dan met een stokkie, een touwtje en haak amateuristisch in de Amazone. Dit is echt sportvissen en vissen binnen halen met de hengel in een bakkie op je buik of zij en sparren met dat kreng. Na een paar tips en oefeningen van Ian heb ik de smaak te pakken en haal er denk in totaal zo´n tien binnen. Ian doet de rest, 30 stuks, allen makrelen tussen de 50 en 70 cm. Gelukkig doet hij alle kleine visjes (die als beet fungeren) aan de haak en haalt hij ook alle haken uit de makrelen die we vangen, want t gaat er soms best bloederig aan toe. Vind t in het begin wel een beetje zielig maar moet zeggen dat t best een kick geeft als je zo´n vissie binnen haalt,….. als de dolfijnen ze dan niet voor je neus wegpikken. Want jaja geloof t of niet dat gebeurde dus echt. Ian had tot tweemaal toe al een makreel aan de haak maar die werd op het laatste moment door de dolfijn weg gepikt. Blijkt maar weer dat dit echt slimme beesten zijn en ook echt heel wijs rond de twee boten bleven hangen. Ik vond dit natuurlijk helemaal prachtig…. alleen Ian zag helaas een deel van zijn opbrengst aan zijn neus voorbij gaan. Verder is het deze dag ook echt topweer en daarom heerlijk genieten van de zon. Maar t allermooiste van deze dag was dan toch echt t volgende: De WALVISSEN die ik heb gezien!!!!!! Joehoeeeeeeeee echt ongelofelijk, te gek, dichtbij en te mooi voor woorden. Hier had ik zo lang al naar uit gezien en nu is dan toch m´n droom uitgekomen. En hoe ook; ik zie voor het eerst 2 walvissen parellel tegelijkertijd uit het water springen, net of ik op het WK kunstzwemmen ben!! Daarna komen de walvissen nog een paar keer tot een afstand van 30 meter van de boot toe. Wowiiiiiiieeee, me like, me like, me like. Nou deze dag kan dus niet meer stuk en gaat zeker de boeken in als 1 van de meest bijzondere van mijn leven laat staan van deze reis. Na 8 uur op zee te hebben doorgebracht varen we terug naar t vaste land. In het appartement spring ik snel onder de douche en ben ik nog net op tijd voor de briefing voor de trip naar Fraser Island. Een video, instructies en inkopen voor de trip verder duik ik om 9 uur bekaf mijn bedje in, in mijn eigen kamer in het hostel, want heb t geluk dat t door een foute boeking geen plek meer in de dorm is en ik een eigen kamer heb. Nou en die kan ik goed gebruiken want t was een erggggg lange dag met heel veel fantastische indrukken te verwerken.

Dag 191: 12 juni
Vandaag is de eerste dag van de 3-daagse self-drive trip naar Fraser Island. Een self-drive trip houdt in dat je met andere ´deelnemers´ zelf het eiland gaat verkennen met een 4WD jeep. Je betaalt 1 prijs waarin accomodatie (dat betekent camperuh in een tent), voedsel, kampeerbenodigheden, een jeep dus, map van het eiland, ferryticket etc. zit inbegrepen, en zoals selfdrive al zegt zonder gids dus. Heb hier gewoonweg geen geld voor en kies dus voor de voordeligste manier om in een paar dagen het eiland te zien. Ik heb gelukkig geluk met de groep en zit niet met 9 losgeslagen tieners in een trip want ongelukken door roekeloos rijden en overmatig drankgebruik komen nog wel eens voor. Anyway ….. na de jeep te hebben volgeladen en nog wat laatste instructies van de huurmaatschappij rijden we om 10 uur de ferry op die ons op het eiland brengt. Fraser, dat dus het grootste zandeiland ter wereld is, heeft dus zand, heel veel zand en das int begin best ff wennen. Gelukkig zit ik nog niet achter het stuur en kunnen de stoere jongens van de groep de auto vast even warm draaien he. Het is vandaag een stralende dag en na de eerste uurtjes crossen over het strand lunchen we dan ook aan zee. Dat komt neer op benodigdheden in- en uitladen, boterhammetjes smeren, geen voedselresten achterlaten voor de dingo´s, de afwas in een vuilniszak (afwaswater mag nergens weggegooid worden, alleen in een diepe put),…. kortom; tis ff behelpen vanwege de vele milieuvriendelijke en ´houd-de-dingo´s-op-een-afstand´ regeltjes maar is absoluut ook een noodzaak om het eiland in goede staat te houden. Na de lunch rijden we het binnenland van het eiland in, oftewel regenwoud en bossen. Das een ietwat lastiger parcour dan op het strand en na ruim 2 uur bereiken we dan eindelijk, volgens velen, het hoogtepunt van het eiland; het McKenzie meer. Nou en das niet voor niks want dit is dus echt het meest turqoise, schone en heldere zoetwatermeer dat je voor mogelijk kan houden,… met wit strand rondom! Tijd voor een duik dus en … natuurlijk een fototje. Helaas hebben we hier niet zoveel tijd om rond te hangen want ruim een uur voordat het donker is moeten we op ons campeerterrein zijn om de tenten op te zetten, in te ruimen, kokkerelvoorbereidingen te treffen etc. En met de zandpaden int ´binnenland´van het eiland weet je maar nooit hoe lang t rijden kan duren. We zijn gelukkig op tijd en das maar goed ook want na zonsondergang zie je zonder licht echt geen hand voor ogen. Ik neem de kokkerelactiviteiten op me en delegeer bij wijze van spreken ook maar t een en ander aan de anderen want merk toch dat je als oudere van het stel he nu eenmaal de boel wat eerder aan pakt dan die jongeren. Na een lekker BBQtje en wijntje duik ik als de eerste m´n tentje in en pak me erg stevig in want ist f*cking freezzzzing here at night. Damn dat koelt af en met 2 paar sokken, 2 broeken, thermal shirt en mijn sweater val ik gelukkig toch nog vrij snel in slaap.

Dag 192: 13 juni
Heb vannacht wonder boven wonder eigenlijk erg goed geslapen, zal vast en zeker vanwege de vele kleren komen en doordat ik voor de zekerheid maar een extra matje heb gehuurd en nog een oude slaapzak als extra ´matras´heb meegekregen. Want oma Ramona zag 1 matje toch niet zo zitten. Ent heeft zijn vruchten afgeworpen volgens mij want de rest van de groep heeft nauwelijks een oog dicht gedaan. Maar goed na t ontbijt, afwas, tenten inpakken, inladen van de jeep etc. komt t gehele stel na ruim 3 uur dan eindelijk in actie en rijden we naar het volgende te bezichtigen meer. Dat is Birrabeen en ziet er bijna net zo mooi uit als McKenzie. Na een klein wandelingetje en wat fototjes rijden we via een behoorlijke omweg, de map van het eiland beschrijft niet alle zandpaadjes helaas grrrr, het strand weer op. Daar maken we een tour naar het Wabby meer, het diepste meer op het eiland, wat omringd is door indrukwekkende duinen en zandvlaktes. Nu moet ik t toch even proberen hoor en rijd het laatste uur over diepe zandpaden terug naar het strand, en dat ging best lekker en krijg zelfs de smaak te pakken. Inmiddels vliegt de tijd wel voorbij en kunnen we niet meer verder rijden over het strand vanwege het hoge water en kiezen daarom ons stekkie op 1 van de kampeerterreinen aan het strand. Deze is zoals het terrein van de vorige nacht niet omringd door hekken en dat merken we snel ook wat hoor de eerste klanken van de dingo´s al en zie in de schemering al de eersten naar ons turen. Best scary toch wel....We zetten het kamp goed op en ruimen meteen ook alle voedselresten op waardoor we gelukkig geen last van deze wilde honden hebben. Het is inmiddels ook helemaal bewolkt en omdat we de tenten ook achter een duin hebben staan is het vanavond een stuk warmer. Na een heerlijke pastamaaltijd en de rest van mijn fles wijn maken we met de groep een klein wandelingetje over het strand. Nog even snel een sanitaire stop, wat neer komt op; een gat graven met schep, erboven hangen, toiletpapier bewaren en gat dicht gooien, voordat ik ook nu weer lekker als eerste mijn slaapzak in duik. Boekie erbij en met een aangenamere temperatuur geraak ik nu helemaal snel in dromenland.

Dag 193: 14 juni
Helaas hangt de bewolking boven Fraser en missen we helaas een mooie zonsopgang maar sta ik toch vroeg op, om half 7, en doe wat rek- en strekoefeningetjes en lees lekker nog wat in mijn boekje voordat de rest van het stel zijn tent uitkomt. We beginnen al aant kamperen te wennen en maken vandaag ruim 3 kwartier winst op de vorige ochtend!! Zodra het water het toelaat rijden we het strand op richting het noorden. Onderweg maken we stops voor de grootste kreek op het eiland en een kleine wandeling hier langs en doorheen, een schipwrak, gekleurde zandduinen, een zeeslang en bereiken nog tegen het middaguur onze laatste stop; Indian Point. En daar word ik toch maar weer verwend want eenmaal bovenop zie ik de walvissen al springen!! Volgens mij een stuk of 5 in totaal en ze komen vrij af en toe boven water tevoorschijn. Helaas zien we geen manta rays en grote witte haaien die hier ook schijnen te zitten. Vooral door deze laatsten word dan ook door alle reisbureaus en rangers echt afgeraden om te zwemmen in zee, dus dat houd ik zeker ook maar ff voor gezien. Helaas slaat t weer een beetje om en laat naast de bewolking nu toch ook echt de regen zich zien. Wij zijn echter net op tijd klaar met alle sightseeing stops op het eiland en hoeven gelukkig vandaag niet meer te kamperen. Met een grote smile op ons gezicht halen we nog net de laatste ferry want het was een mooie en geslaagde trip met een leuke groep. De resten van de lunch gebruik ik als avonddiner en geniet met wat anderen na van Fraser en zijn fascinerende flora en fauna. Daarnaast regel ik nog mooi een rit naar mijn volgende bestemming.

Dag 194: 15 juni
Vanochtend eerst de kaartjes van Fraser Island voor het thuisfront geschreven en op de bus gedaan. Verders beetje internetten en boekje lezen op het strand van Rainbow Beach. Voor Ian en zijn vrouw Julie koop ik nog een flesje wijn en bedank hen nogmaals voor de geweldige dag op zee afgelopen maandag. Ze zijn blij me nog even te zien en mocht ik hen kant weer opkomen dan ben ik weer van harte welkom op een vistripje. Want zijn die aussies toch ook een schatten allemaal!! Om 12 uur zijn de fransen waar ik mee rijd ook klaar en rijden we in hun jeep richting het noorden. We zijn uiteindelijk ruim 7 uur onderweg voordat we o.a. via de Mac in Maryborough en een fantastische zonsondergang bij Bundaberg Agnus Water bereiken. Ik check bij mijn hostel en drink nog gezellig een biertje met Cedric, Laurent, Caroli en Marion in de pub voordat ik hun bedank en zij in hun jeep overnachten.

Dag 195: 16 juni
Om half 6 gaat de wekker want wil hier de zonsopgang niet missen. Het is een heldere dag en na een korte wandeling bereik ik op tijd een super mooi uitkijkpunt over zee. Het blijft toch machtig mooi om de zon uit de zee zien op te komen. Ik zie ook meteen dat Agnus Water en het naastgelegen Town of 1770 echt twee parels aan de oostkust zijn want de twee plaatsjes zijn door parken omgeven en het strand kent vele baaien en rotsen. Ik maak natuurlijk wat kiekjes en wandel nog zo´n 2,5 uur verder voordat ik mij weer in het hostel begeef voor het ontbijt. Om 11 uur maak ik een klein gratis tripje met een touroperator die in het kort de hoogtepunten van de omgeving laat zien en de groep informeert over de toeristische mogelijkheden. Ik besluit eerst van mijn lunch te genieten op het strand en in bikini bij te kleuren. Vervolgens maak ik een lange wandeling van Agnus Water naar 1770 over het strand. Nadat ik me door wat bosjes heen geworsteld heb bereik ik uiteindelijk nog voor de zonsondergang het uitkijkpunt over zee en ´headland´ van 1770. Ik raak daar met een australische surfer aan de praat en we besluiten een biertje te drinken in de lokale kroeg. Want elk dorp, zelfs 1770 met 150 inwoners, heeft een pub! En wat voor 1, eindelijk eens geen tl buizen, televisieschermen met sport erop en gokkasten, maar een gezellig sfeervol terras met uitzicht op zee en het laatste stukje van de neergaande zon!! Heb even t gevoel weer thuis te zijn, in 1 van de vele strandtenten aan het gezellige Zwarte Pad. Ze serveren ook heerlijke pizza´s en deze jongen die ik net ken trakteert me op een maaltijd, want zo zegt hij: `Ik ben zelf ook eens een backpacker geweest en houd van goed gezelschap´. Nou ja wat kan ik hier dan nog tegen inbrengen heb!?;-) David brengt me daarna naar het hostel waar ik me in wat warmere kleren begeef, want ook hier koelt t ´s avonds echt af (hoe ver noord moet ik in godsnaam gaan om t een beetje warm te krijgen vraag ik mezelf toch af…..??). We drinken daarna nog gezellig een paar drankjes in de tl-buis pub van Agnus waar ik met behoorlijk wat wijntjes achter m´n kiezen toch nog zo wijs ben om het om 12 uur voor gezien te houden, want heb voor morgenochtend weer een lange rit geregeld.

Dag 196: 17 juni
Tsjaa en dat het zo vroeg zou zijn ….wist ik nou ook weer niet…. Vanessa maakt me om 6 uur al wakker. Zo das even schrikken en ze verontschuldigt zich want 8 uur blijkt toch te laat om te vertrekken om Airlie Beach op tijd te halen. Na een douche voel ik me gelukkig toch al aardig wakker en om 7 uur stap ik met mijn kamergenoten Vanessa en Barry uit Ierland hun auto in voor weer een erg lange rit. Een beetje in de Lonely Planet bladerend kom ik er achter dat voor Airlie Beach nog een indrukwekkend nationaal park schijnt te zijn. Ik besluit daarom om eerder uit te stappen (uiteindelijk nog 8 uur onderweg hoor) en een logeeradres in het nabij gelegen stadje Mackay op te zoeken. Vanessa en Barry bedank ik natuurlijk nog voor de rit. Na een kleine wandeling door Mackay merk ik al snel dat hier zelf niet zoveel te beleven is. Het heeft geen strand en daarnaast begint het ook te regenen waardoor het een beetje treurig overkomt. Maar ze hebben wel een bios jaja! Met mijn leuke kamergenoot Miquel, die heel toevallig t zelfde werk als ik doe in Spanje, gaan we naar Shrek 3. Erg grappige film moet ik zeggen. In het hostel ontmoet ik ook twee vriendelijke duitsers, Marco en Nadine, die een auto hebben en waarmee ik morgen naar het nationale park kan gaan. Toppie dus.

Dag 197: 18 juni
Helaas zet de regen vandaag door en ook de weersvoorspelling ziet er niet goed uit. Marco en Nadine besluiten het er daarom niet op te wagen en boeken een nachtje extra bij met de hoop op beter weer morgen. Omdat zij daarna ook naar Airlie gaan besluit ik me bij hen beslissing aan te sluiten. De kermis en agrarische show (happening van het jaar hier) staat deze dagen in de stad en we nemen een kijkje voor eventueel wat werk. Helaas komt het uurloon niet verder dan 11 dollar en hebben we allen zoiets van laat maar zitten want met dit weer kunnen ze zelfs ook geen x aantal uren garanderen. Ik vind dat gewoonweg niet de moeite waard om voor te werken. Na een rondje boodschappen en de lunch besteden we de rest van de middag dan maar weer in de bios. Veel verders is er nu eenmaal niet te doen en het weer is echt slecht. Ditmaal is het de beurt aan Pirates of the Carribeans 3. Mooi dat ik zowel deel 2 van deze film en Shrek bij Patrick thuis heb gezien. Na de lange zit van ruim 3 uur schrijf ik verder vast het eerste deel van deze update van mijn weblog op Marco´s computer en download weer een CD vol met foto´s wat weer mooi wat knaken bij een internetcafe scheelt. En daar moet ik nu echt gaan opletten want de bodem van mijn spaarpotje komt nu toch echt in zicht……

Dag 198: 19 juni
God zegen ons, want de regen komt vandaag niet met bakken uit de hemel maar het druppelt af en toe. We besluiten het er daarom op te wagen en vandaag wel naar Eungella National Park te gaan. We rijden eerst langs en door alle suikerrietplantages rondom Mackay en regio voordat de eerste delen van het regenwoud tevoorschijn komen. Daarnaast ook weer eens wat heuvels en dat is een aangename afwisseling moet ik zeggen op de vlakke kuststrook van de staat Queensland. Het doet me zelfs een beetje denken aan delen van Nieuw Zeeland. Het is nog wel bewolkt maar dat mag de pret niet drukken want we bevinden ons na ruim een uur rijden in het midden van een regenwoud dat afgewisseld wordt met een groen heuvellandschap. De befaamde platypus (een soort van bever met een hele grote platte neus, nederlandse naam weet ik niet) is nog niet te zien en we maken daarom eerst een wandeling over een aantal tracks door het regenwoud. Het is hier echt prachtig en de regendruppels maken t „regenwoudgevoel“ hier toch wel compleet. Best wel bekaf en onder de modder komen we 3,5 uur later terug op ons beginpunt. He en daar is ja hoor de platypus te zien met zeven schilpadden rondom. Een mooie en geslaagde dag toch nog en ben blij dat ik dit groene stukje van Queensland niet gemist heb.

Dag 199: 20 juni
Marko maakt me deze ochtend gelukkig wakker want ben weliswaar om half 10 nog in coma en moet over een half uur al uitchecken. Eenmaal de tas ingepakt, gedoucht en ontbeten rijden we met z’n drieen naar Arlie Beach. Arlie Beach is het vertrekpunt voor alle boten en cruises richting de Whitsunday Islands. T plaatsje stelt zelf niks voor. De hostels zitten echter wel aardig vol ondanks het slechte weer. De trips naar de eilanden zijn best prijzig en omdat ik echt om m’n geld wil letten en zeker geen prijzige trip wil doen als de omsatndigheden niet ideaal zijn besluit ik me met goede hoop naar de haven te begeven en hopelijk een boot te vinden waarop ik kan werken of eventueel mee kan. Helaas is het door het weer niet zo heel erg druk als andere jaren en varen de boten die er nu liggen de komende dagen niet uit of hebben geen personeel nodig. Ik word echter wel uitgenodigd voor een kleine zeilwedstrijd die voor Arlie beach plaatsvindt. Daar kan ik geen nee opzeggen natuurlijk!! en begeef me verassend de laatste uurtjes van de dag nog op het water. Er staat niet veel wind maar we racen toch nog best een beetje. En zeker met weinig wind blijkt maar hoe moeilijk zeilen eigenlijk is en wat er allemaal bij komt kijken en waarmee je rekening moet houden. De schipper heeft iig veel ervaring en ik zit op het frontdeck als vliegende keep. Merk toch wel dat als je t weer een tijdje niet heb gedaan veel termen en handigheden vergeet. Na de race drink ik met de anderen, in totaal 4 locals, nog een biertje en loop daarna terug naar Arlie voor een logeeradres voor deze avond. Vind nog net op tijd een goedkoop hostel,.. das aan de prijs alleen ook wel te merken zeg want tis tot nu toe het slechste hostel waarin ik gelogeerd heb. Maar ja scheelt toch ruim 6 dollar met de andere backpackers. Anyway int hostel raak ik aan de praat met 2 engelse en nederlandse jongens en drink met hen nog gezellig wat biertjes in de pub.

Dag 200: 21 juni
Word vanochtend al wakker met het geluid van heftige buien op de achtergrond en tot dit moment van schrijven (begin van de avond) heeft t eigenlijk niet gestopt met regenen. Arlie ziet er somber uit en ik besluit me nog maar wat meer te verdiepen in de werkmogelijkheden in de regio. Er staan in de krant helaas weinig interessante vacatures en stuur mijn CV naar wat botenverhuurders op. Merk toch wel dat ik voor vele functies zwaar ben over gekwalificeerd en dat ze voor de hogere functies vaak alleen mensen zoeken die de australische nationaliteit hebben of voor minimaal 6 maanden kunnen blijven. Daarnaast zoeken ze soms wel crew op boten maar daar moet je vaak wel weer ervaring voor hebben en vereiste cursussen zoals veiligheid en EHBO enzo. Dus ja t wordt dan afwassen of achter de bar..... weet toch niet of dat is wat ik echt wil..... Maar goed probeer iig wel t een en ander en kan mezelf achteraf dan niet kwalijk nemen dat ik t niet heb geprobeerd. Nee heb je en Ja kan je krijgen, nietwaar?! Voor een goed betaalde baan zou ik hier dus wel willen blijven of een leuke baan in dit paradijs, waar t hopelijk over een tijdje wel beter weer wordt en ik wel van zijn schoonheid en natuur kan genieten. Maar goed momenteel nog niks int vooruitzicht of antwoord gehad en het weerbericht ziet er voor de aankomende dagen ook niet veel beter uit. Zometeen dus maar eens beslissen of ik hier nog een dag langer blijf op zoek naar werk of dat ik verder reis naar het noorden en iig voorlopig de Whitsunday eilanden oversla. (want ga nu eenmaal echt niet een paar honderd dollar betalen om op een boot in de regen te zitten od dagen zitten wachten op beter weer) Anyway t thuisfront zal ik hier niet verder meer mee lastig vallen..... We shall see what happens... and the story will continue……